Kiedy dłużnik w celu zabezpieczenia swojego majątku przekazuje go w drodze darowizny lub sprzedaje w bardzo niskiej cenie osobie trzeciej, uniemożliwia jego egzekucję, a tym samym stawia wierzyciela w trudnej sytuacji. Nie może on bowiem wówczas odzyskać swoich pieniędzy od dłużnika. Czy na pewno? Otóż nie! Rozwiązaniem problemów dłużnika może być skarga pauliańska. Czym jest i na czym polega? Omawiamy w poniższym artykule. Zapraszamy do lektury!
Spis treści:
Skarga pauliańska, która w polskim prawie funkcjonuje na podstawie art. 527–534 Kodeksu cywilnego, umożliwia dochodzenie roszczeń wierzyciela, kiedy na skutek czynności podjętych przez dłużnika osoba trzecia uzyskała majątek w drodze darowizny lub poprzez sprzedaż. Taka sytuacja czyni wierzyciela osobą pokrzywdzoną, ponieważ uniemożliwia jej egzekucję dóbr. Przepisy prawne zabezpieczają jednak wierzyciela, ponieważ ma on prawo żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego. Zapewnia mu to ochronę przed takimi sytuacjami.
Każdy dłużnik musi zmierzyć się z pytaniami dotyczącymi tego, jak spłacić długi czy też jak wyjść z długów. Warto jednak pamiętać, że sprzedaż czy przekazanie majątku osobie trzeciej nigdy nie będzie dobrym rozwiązaniem.
Jaki sąd należy wybrać do złożenia skargi pauliańskiej? Otóż ustala się to według ogólnych zasad, a więc według miejsca zamieszkania czy też siedziby pozwanego. Pozwanym jest w tym przypadku nie dłużnik, ale osoba trzecia, która uzyskała korzyść majątkową na skutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika. Warto również dodać, że powództwo wytoczyć można także osobie czwartej lub dalszej, jeśli osoba trzecia sprzedała lub przekazała jej owe dobra w ramach darowizny. Wówczas sądem właściwym będzie sąd znajdujący się najbliżej miejsca zamieszkania czy też siedziby pozwanego.
Podczas formułowania skargi pauliańskiej, a dokładniej przy określaniu treści żądania, należy domagać się uznania czynności za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela. Trzeba mieć także na uwadze, że nie można żądać ustalenia bezskuteczności czynności prawnej, jak również unieważnienia umowy. Ważne jest jednak, by wskazać, w stosunku do kogo ma zostać uznana bezskuteczność.
W pierwszej części wniosku należy również określić czynność prawną, której uznania za bezskuteczną się domaga. W tym celu konieczne jest wskazanie: rodzaju, istotnej treści czynności, strony czynności, daty jej dokonania oraz formy czynności. Jeśli czynność prawna była dokonywana przed notariuszem, bardzo ważne jest także wskazanie jego imienia i nazwiska oraz nazwy kancelarii, jak również repertorium.